In 2008 ben ik afgestudeerd aan de opleiding Sociaal Pedagogische Hulpverlening waarbij ik natuurlijk veel geleerd heb over mijzelf en de ander. Nadat ik een jaar in Australië heb gewoond en gewerkt ging ik in een antroposofische instelling werken,
Stichting Orion in Rotterdam, waar mensen woonden met een verstandelijke beperking en uiteenlopende problematiek.
Ik kwam “thuis” in de antroposofische visie op mens-zijn en hoe we ons relateren tot de wereld van binnen en buiten. Na een aantal jaren aan het werk geweest te zijn op een woongroep met vrij heftige gedragsmatige doelgroep kreeg ik een semi-leidinggevende functie, startte ik met de opleiding VHT (Video Home Training) maar raakte ik juist toen in een (beginnende-)burn-out.
Onderdeel van mijn herstelproces was (weer-) een jaar naar Australië waar ik net als in 2008 met paarden, koeien en schapen werkte. Onder allerlei extreme (weers-)omstandigheden fysiek hard werken, dicht bij de Aarde zonder al te veel woorden. Het heeft mij teruggebracht in mijn lichaam, naar mijn essentie.
Eenmaal terug in Nederland besloot ik voorlopig niet meer in de reguliere zorg te willen werken en via via werd ik getipt op een vacature voor schaapherder. Ik voelde dat dit mijn kans was om “het” anders te gaan doen. Via projecten, stages en werk in Zeeland, Almere en Friesland ben ik uiteindelijk in Drenthe beland. Een aantal inspirerende mensen zo door het hele land heen, hebben de moeite genomen mij het vak van de Nederlandse schaapherder met geduld bij te brengen.
Een prachtig vak, waarbij verbinding een belangrijk sleutelwoord is voor mij. Verbinding met de Aarde, met al wat groeit en leeft, met de schapen, met mijn hond en met mijn hart. Want ook daar bracht dit werk mij weer naar toe. Door een bepaald soort eenvoud van het ritme van de dag, van het fysieke werken, de elementen, een “doelgroep” waarbij weinig woorden nodig zijn, ontstaat er voor mij een soort zakken in mijn lijf. Hoofd, hart en handen komen weer wat meer in balans met elkaar. Inzichten ontstaan zomaar, en alles wat ik tegen kom in het werk doet mee in het ver-rijken/ver-ijken/her-ijken van mij zelf. Elke dag opnieuw.
Mijn verlangen om mij, naast de dieren en de natuur, ook weer te verbinden met (kwetsbare-)mensen groeide door de jaren heen. Mijn opdrachtgever van destijds kwam met het bijzondere idee om mijn werk als schaapherder te gaan combineren met mensen die in hun leven ondersteuning nodig hebben. Zo heb ik Stichting Phusis leren kennen, een organisatie die in de methodiek verschilt van de antroposofische organisaties waarvoor ik werkte, maar in de waarden erg overeenkwam. Ik kwam dus opnieuw “thuis” in een organisatie en in samenwerking met hen heb ik een tijd gewerkt als “zorg-herder”. In mijn dagelijks werk neem ik mensen mee die behoefte hebben aan een zinvolle dag invulling.
We krijgen te maken met alle elementen, ritmes en seizoenen die zowel het buitenwerk als het schapenwerk met zich mee brengen, die helpend en helend kunnen zijn in jouw proces/leven. Maar ook hebben we te maken met elkaar, uiteenlopende mensen en persoonlijkheden. We hebben allemaal een eigen uniek levensverhaal wat ons tot op de dag van vandaag vormt; hoe kunnen we van elkaar leren, hoe kunnen we elkaar inspireren? Respect, gelijkwaardigheid en dialoog zijn de belangrijkste pilaren van waaruit ik werk.
N.B. Sinds de zomer van 2023 ben ik gestopt met mijn werk als zorgherder om mij te kunnen focussen op mijn gezin en andere werkzaamheden. Op deze manier heb je wel kunnen lezen hoe mijn werkzame leven er voor een groot deel uit heeft gezien de afgelopen tien jaar.
Hoewel ik niet meer als zorgherder aan het werk ben, voel je welkom om contact opnemen bij vraagstukken in jouw leven. We kunnen samen ontdekken of ik iets voor je zou kunnen betekenen op jouw levenspad.